Wstęp, czyli dlaczego na samą myśl o duchowości robi ci się słabo
Duchowość ma trochę zły PR. Kojarzy się albo z brodatymi mędrcami, którzy widzieli rzeczy, których nie powinni, albo z influencerami sprzedającymi mistyczne świeczki za 300 zł i przekonującymi, że twoje życie zmieni się po jednej kąpieli w mleku migdałowym. A ty? Ty masz na głowie tyle, że nawet nie wiesz, gdzie ta głowa jest.
Czy to oznacza, że jesteś skazana na wieczne duchowe bezrobocie? Absolutnie nie! Duchowość to nie studia doktoranckie z buddyzmu ani survival w tybetańskich górach. To sposób na to, żeby w całym tym chaosie znaleźć choć jeden moment, w którym nie masz ochoty rzucać telefonem w ścianę.
Rozwój duchowy to nie obowiązek ani konkurs na Najbardziej Zen Osobę Roku. Możesz znaleźć swoją ścieżkę, nawet jeśli obecnie twoim jedynym celem jest przetrwać dzień bez rozlania kawy na koszulę. I właśnie o tym jest ten artykuł.
Duchowość w moim rozumieniu to głębokie samopoznanie i samoświadomość, to umiejętność słuchania siebie zamiast cudzych rad o tym, jak powinnaś żyć. To wyczulona intuicja, empatia i życzliwość – ale nie tylko dla innych, również dla siebie. To proces ciągłej, uczciwej pracy ze sobą, zamiast dążenia do jakiegoś abstrakcyjnego ideału. To świadomość własnych emocji, wartości i potrzeb oraz życie w zgodzie z nimi, zamiast wciskania się w cudze oczekiwania jak w za małe dżinsy. Brzmi sensownie? No to zaczynamy!
Krok 1: Odpuszczamy presję (bo i tak masz jej wystarczająco dużo)
Najważniejsza zasada duchowego rozwoju brzmi: nie musisz niczego musieć. Jeśli myślisz, że prawdziwa duchowa ścieżka wymaga codziennego recytowania sutr o świcie – wyrzuć ten pomysł przez okno (ale ostrożnie, żeby nie trafił sąsiada). Możesz być duchowa na swój własny, totalnie niekonwencjonalny sposób.
- Lubisz spacery po lesie? Gratulacje, oto twoja praktyka uważności.
- Masz nawyk rozmów z kotem? Doskonale, oto twoja codzienna mantra.
- Odprawiasz tajemne rytuały z kawą o poranku? Cześć, siostro, jesteś bardziej rytualna niż niejedna czarownica.
Rozwój duchowy to nie lista rzeczy do zrobienia, a sposób, w jaki podchodzisz do życia. Zamiast dodawać kolejny obowiązek, spróbuj… zdjąć kilka. Może zamiast zmuszać się do półgodzinnej medytacji, zaczniesz od pięciu minut ciszy, w której nikt nie każe ci rozwiązywać problemów globalnego ocieplenia? Może twoja duchowa praktyka to po prostu dzień bez scrollowania komentarzy na Facebooku? Każdy krok w stronę wewnętrznego spokoju się liczy, nawet jeśli wygląda jak drzemka na kanapie.
Krok 2: Znajdź swój absurdalny rytuał
Rytuały brzmią poważnie, ale nie muszą takie być. Możesz stworzyć swój własny rytuał duchowy, który będzie totalnie głupi i tylko twój – i wcale nie musi zawierać kadzidełek ani tańca wokół kamieni.
- Rytuał wdzięczności: Każdego wieczoru dziękuj za trzy rzeczy, które się wydarzyły – nawet jeśli jedną z nich jest fakt, że nie zabiłaś nikogo w korku.
- Rytuał odpuszczania: Spal symbolicznie listę rzeczy, które cię wkurzają. (Albo podrzyj. Albo napisz na telefonie i skasuj. Albo przyklej na lodówkę i czekaj, aż odpadnie. Cokolwiek działa.)
- Rytuał połączenia z kosmosem: Patrz w gwiazdy i zastanów się, czy naprawdę warto przejmować się e-mailem od Janusza z księgowości. Może twój los wcale nie zależy od tego jednego pliku w Excelu?
Nie musisz odprawiać rytuałów zgodnych z księgą pradawnej mądrości. Możesz stworzyć własne. Jeśli twoją formą medytacji jest układanie puzzli z kotem na kolanach – oto twój zen. Jeśli czujesz się uduchowiona, kiedy pijesz herbatę i patrzysz, jak światło zachodu słońca odbija się od kubka – oto twoja mistyczna chwila. Duchowość nie wymaga rozumienia sanskrytu, tylko umiejętności cieszenia się małymi rzeczami.
Krok 3: Duchowość nie wyklucza sarkazmu
Są ludzie, którzy twierdzą, że aby być duchową, musisz być łagodna, spokojna i nigdy nie przeklinać. Bzdura. Możesz być oświecona i jednocześnie rzucać soczyste „kurde” przy składaniu mebli z IKEI. Możesz medytować, a potem oglądać reality show, bo rozwój duchowy to nie zakon. To elastyczność.
Duchowość nie oznacza, że przestaniesz być sobą. Przeciwnie – chodzi o to, byś była sobą bardziej. Nawet jeśli oznacza to, że twoje afirmacje brzmią: „Jestem boska i silna, ale jeśli ktoś mnie dziś wkurzy, to mu powiem, co myślę”.
Rozwój duchowy nie oznacza, że nagle staniesz się postacią z bajki Disneya, śpiewającą do ptaszków i rozdającą uśmiechy jak darmowe próbki w supermarkecie. Możesz być jednocześnie duchowa i totalnie zmęczona, oświecona i zirytowana. Jeśli coś cię drażni, masz pełne prawo się na to wkurzyć – duchowość nie polega na udawaniu, że świat to tylko jednorożce i tęcze. Polega na tym, żeby w tym całym absurdzie znaleźć choć odrobinę sensu. A jeśli nie sensu, to przynajmniej humoru.
Krok 4: Po prostu zacznij – ale od czegoś, co cię bawi
Nie musisz od razu odkrywać sensu istnienia. To nie egzamin z filozofii, a twoja osobista podróż. Zacznij od czegoś, co sprawia ci frajdę:
- Jeśli uwielbiasz czytać – sięgnij po książki, które poszerzają perspektywę, ale nie zmuszają cię do zasypiania nad nimi (czyli omijaj tytuły zaczynające się od „Traktaty Filozoficzne XVII wieku”).
- Jeśli lubisz śpiewać pod prysznicem – spróbuj mantr w wersji punk rockowej. Budda pewnie nie miałby nic przeciwko.
- Jeśli masz wrażenie, że sama nie dasz rady – poszukaj kręgu kobiet, dołącz do warsztatów oddechowych albo sprawdź zajęcia z pracy z ciałem. Czasem wystarczy jedno spotkanie, żeby poczuć, że nie jesteś sama w tej podróży.
Duchowość to przestrzeń dla ciebie, a nie katalog obowiązkowych praktyk. Więc jeśli coś cię cieszy, wspiera i sprawia, że czujesz się bardziej sobą – to właśnie tam jest twoja ścieżka.
Krok 5: Pamiętaj, że duchowość to nie cel, tylko proces
Nie ma żadnej mety, do której trzeba dobiec. Nie dostaniesz medalu za Najbardziej Oświeconą Osobę Roku, chociaż pewnie ktoś już sprzedaje takie nagrody w internecie. Duchowość to nie cel, który trzeba osiągnąć, ale sposób na to, żeby codzienność była trochę mniej irytująca.
Jeśli dzisiaj masz ochotę posiedzieć na kanapie i myśleć o niczym – to też jest ok. Duchowość to nie lista zadań do odhaczenia, ale sposób, w jaki podchodzisz do świata. To moment, gdy pijesz herbatę i naprawdę czujesz jej smak. To chwila, gdy śmiejesz się tak mocno, że boli cię brzuch. To wybór, by żyć w zgodzie ze sobą, nawet jeśli oznacza to zostanie w łóżku do południa w sobotę. Bo jeśli życie ma mieć jakiś sens, to niech przynajmniej będzie w nim odrobina przyjemności.
Na zakończenie: A jeśli nadal nie wiesz, od czego zacząć…
Możesz zacząć od czegoś prostego – na przykład od wysłuchania podcastu Na drodze do niedoskonałości, który rozbawi cię do łez, albo i nie, ale sprawi, że przestaniesz traktować swój rozwój tak śmiertelnie poważnie. Albo przeczytaj inny artykuł na blogu Los Pisze Bzdury, bo humor to też forma duchowej praktyki.
I pamiętaj – nie ma jednej słusznej ścieżki. Może twoja wygląda jak spacer w piżamie po balkonie. I to też jest okej.
FAQ – Najczęściej zadawane pytania o duchowość (i odpowiedzi, które nie są nudne)
1. Czy muszę medytować codziennie, żeby być duchową?
Nie, chyba że chcesz. Jeśli dla ciebie duchowość to spacer z psem albo wieczorna herbata w ciszy – to już jest praktyka duchowa. Nie każda ścieżka prowadzi przez poduszkę medytacyjną.
2. Co jeśli nie wierzę w energię, czakry i inne mistyczne rzeczy?
To w porządku! Duchowość to nie wyścig o to, kto bardziej wibruje. Możesz skupić się na samoświadomości, emocjach i pracy ze sobą, a nie na odblokowywaniu kosmicznych portali.
3. Jak znaleźć swoją duchową ścieżkę, jeśli wszystko mnie denerwuje?
Może właśnie to jest twoja duchowa ścieżka – nauka tego, co cię wkurza i dlaczego. Zamiast zmuszać się do uśmiechania, spróbuj po prostu zauważać, co czujesz. To już ogromny krok.
4. Czy duchowość oznacza, że muszę być zawsze spokojna i miła?
Nie! Możesz być duchowa i jednocześnie wkurzać się na korki. Chodzi o to, żebyś była bardziej sobą, a nie anielskim robotem do bycia miłą.
5. Jak zacząć, jeśli czuję się zagubiona?
Małymi krokami. Posłuchaj siebie – co cię interesuje? Może to będzie książka, warsztaty oddechowe, krąg kobiet, albo po prostu decyzja, że codziennie dasz sobie 5 minut na nicnierobienie. Każda droga jest dobra, jeśli ci służy.
